Een weekendje Syrië

Na enige tijd is het er dan toch van gekomen: mijn bezoek aan Syrië.

Aangezien Syrië de grote buur van Libanon is, Damascus slechts een paar uurtjes verwijderd is van Beiroet, kon ik natuurlijk niet om een bezoek heen. Daar komt bij dat het ook nog eens een prachtig land is met een bevolking die zo mogelijk nog vriendelijker is dan in Libanon. Ik heb het er dus zeker naar mijn zin gehad.

Zaterdagochtend vroeg op dus. Naar t busstation om daar eerst de bus te vinden (die volgehangen was met foto's van Hezbollah leider Hassan Nasrallah) die naar Damascus reed. Na 3 uur rijden, inclusief enige formatliteiten aan de grens, kwam ik dan eindelijk aan in Damascus waar ik met behulp van een Australische backpackster mijn hotel vond.

Daarna ging ik eerst de nieuwe stad even snel verkennen, waarbij vooral opviel dat alles in Syrië er wat strakker uitziet en betedr georganiseerd is. Maar wat wil je ook in een dictatuur. Na de nieuwe stad snel door naar de oude. Na eerst een tijdje over de enorme souq gewandeld te hebben ging ik de werkelijk spectaculaire Ummayadenmoskee, de oudste moskee ter wereld, bezoeken. In deze moskee liggen onder meer het graf van Salah Edin, een van de vele hoofden van Johannes de Doper (er zijn meerdere steden die claimen het hoofd te hebben dus tenzij hij er een stuk of 5 had klopt er iets niet helemaal) en de hand van Hoessein, zoon van Ali, waar een hele groep huilende Sji'ietische pelgrims de moskee voor binnen kwam wandelen net toen ik er was.

Na het bezoek aan de moskee ging ik de oude stad verder verkennen, waarbij ik bij het bezoek aan een stadspaleis twee Nederlandse meiden ontmoette die ik meteen uitnodigde voor mij afspraak met de trainee van de NL ambassade in Damascus die avond. Na deze ontmoeting ben ik nog even snel door de voormalige Joodse wijk heengewandeld (er is niks meer dat de wijk herinnerd aan het ooit Joodse karakter) en daarna door naar de idyllische christelijke wijk. Hier had ik afgesproken met de trainee en de NL meiden, en we hebben gezellig wat gegeten en gedronken.

Hierna in de taxi gestapt en naar huis. Aangezien de taxichauffeur ons op probeerde te lichten door 8x het normale bedrag te vragen, diende ik geld te gaan wisselen om hem geen groot biljet te hoeven geven. In de hectiek liet ik daarom in de taxi mijn prachtige handgemaakte dolk van Damasceens staal liggen die ik diezelfde dag in de souq gekocht had, die taxichauffeur is dus een stuk rijker geworden..

Maar na deze afknapper besloot ik toch met goede moed de volgende dag weer op stap te gaan. Ik ging naar Palmyra, wat in het oosten van Syrië ligt, midden in de Syrische woestijn. Palmyra staat bekend om zijn fantastische ruïnes, en ligt op 3 uur reizen van Damascus. Dit gaf nogal problemen aangezien ik de volgende dag ook nog 3 uur terug moest naar Beiroet en de laatste bus vanuit Damascus om 18.30 vertrok, ik moest mij enigszins haasten dus.

Daardoor stond ik om 5.00 uur op en liep door een compleet verlaten Damscus (wat nogal een contrast was met de dag daarvoor) naar de bus naar het busstation. Hier na enige tijd zoeken de tourbus naar Damascus gevonden. Na een lange reis door de woestijn kwam ik in Palmyra aan om daar op het busstation meteen besprongen te worden door de taxichauffeurs die mij maar al te graag naar de archeologische sites wilden rijden. Uiteindelijk heb ik met een van hen een goede deal kunnen maken waardoor ik eerst te oude stad, vervolgens de vallei van de tomben, en tot slot de enorme tempel van Bel heb kunnen bewonderen. Met name de vallei van de tomben was erge speciaal, en onvergelijkbaar met alle andere graftombes ter wereld. Palmyra is in zijn geheel een ontzettend bijzondere ervaring omdat het midden in de woestijn, het eeuwige niets ligt. Aan de ene kant van de stad is er dus niets meer dan rotsen en zand en aan de andere kant een groene oase met een zee van palmbomen. Daartussen in liggen een paar prachtige archeologische sites met graftombes, tempels, paleizen, een theater en een kasteel.

Na dit alles gezien te hebben ben ik weer teruggegaan naar de bus (om daar te ontdekken dat de bus van mijn maatschappij vol zat en ik dus naar aan ander busstation moest) waarna ik weer terugkeerde naar Damascus. Hier moest ik mij nogal haasten om bij het busstation aan de andere kant van de stad te geraken waarvandaan de bus naar Beiroet zou vertrekken. Uiteindelijk kwam ik 10 minuten voor het vertrek van de laatste bus van die dag aan, haalde ik de bus en na een lange reis kwam ik 's avonds laat weer aan in Beiroet.

Helemaal uitgeput dus maar wel met een geweldige ervaring op zak. Gelukkig heb ik de rest van de werkweek om bij te komen!